Çok sevdiğim bir yakınım vasıtasıyla yollarımız kesişti. Öyle çıkmaz, öyle berbat bir durumdaydım ki; Vural Bey ile ilk görüşmemizden kısa bir süre önce kendime zarar vermekten bile korkuyordum. Hayatın hiçbir anlamı yoktu, bomboştum, her şey boşunaydı sanki! Ta ki; seanslarımız başlayıncaya "yeniden" doğmaya karar verinceye kadar...
İlk başta kendisine hiç yardımcı olmamama, hiçbir dediğini yapmamama, kendimi adeta kapatıp neredeyse hiç bilgi vermek istemememe, çekinmeme rağmen hep aynı sabırla, verdiği bilgilerle, asla eksik etmediği güler yüzü ve güven dolu sesiyle çok kısa sürede beni sürece adapte etti. Şiddetli bir akıntıya karşı kürek çekmek gibi bir şeydi belki Onunki ama tecrübesi ve işine aşık oluşuyla üstesinden çok rahat geldi. Bir kere diğer "terapist"lerden şöyle bir farkı vardı; sadece dinlemiyordu. Yorum yapıyordu, ama asla yönlendirmiyor, kendi doğrumu kendim görmemi sağlıyordu. Bilgiler veriyordu, çok yerinde örneklendirmelerle kafamda her şeyi yerli yerine oturtuyordu. Yeri geliyor testler yapıyorduk, yeri geliyor ödevlerle konuları pekiştiriyorduk (ödev diyince gözünüz korkmasın tamamen isteyeceğiniz zevk alacağınız şeyler olduğunu temin edebilirim:)). Üstelik "ben senin terapistinim, beni neden aramıyorsun da sadece seanslara geliyorsun" diye sitem bile ediyordu... Hakikaten işine aşık.
Ben mi? Henüz 6 aylık evliydim, çok sevdiğim eşime Narsizm, Sosyopati, Psikopati kişilik bozuklukları tanısı konulmuştu ve 6 ay süresince bu adamla aynı evde şiddetin her türlüsünü yaşamıştım. Sürekli olan psikolojik şiddetinin dışında fiziksel, cinsel... hepsi. Bunları asla aşabilecek durumda değildim üstelik gün geçtikçe dibe batıyor gibiydim. Tanıyı koyan doktor eğer ondan boşanmazsam kanser olacağımı, eşimin tedavisinin mümkün olmadığını söyledi. Çok zor ikna oldum bu gerçeği kabullenmem 6 ayımı aldı. Sonuçta anne evine geri döndüm. Döndüğümde hayattan kopmuş gibiydim, gözlerimde ışık kalmamıştı (herkesin ortak yorumuydu). Major depresyon tanısı, antidepresanlar, hiçbir şeyden keyif alamama ve yalnızca ailesini üzmemek için yaşamak zorunda hisseden bir kadın vardı sadece. Sanki bir hiçtim!
Vural Bey ile tanıştıktan sonra, asıl tüm bu yaşananların bir insan hayatı için hiç olabileceğini öğrendim. Elbette büyük şeyler yaşamıştım, fakat kendimi keşfetmek ve kendi öz değerimi ortaya çıkarmak benim için eşsiz bir deneyim olacaktı. Artık bir hiç olmadığımı, tam aksine -eğer ben istersem- her şey olabileceğimi biliyorum :) hem de sadece 4 ayda! (dipnot: antidepresanlara da tekmeyi vurduk) kendisine ne kadar teşekkür etsem az...
Evet Vural Bey diyorum, ama sakın yanıltmasın; bu resmiyette değiliz. O yeri gelince benim Dostum Vural, yeri gelince de bana sonsuz güzellikler öğreten Hocam Vural...
İyi ki varsınız.
Allah sizin de yüzünüzü hep güldürsün, sevdiğinize bağışlasın.
Hasta